Het is woensdagmiddag vijf voor één als ik de kelder van de Protestantse Diaconie binnenstap. Diverse mensen zitten met een dampend kopje koffie aan de twee kleurige tafels. Naast hen staan boodschappentassen en trolleys. De sierlijke letters op de lichtgroene muur vertellen waarom. Ik ben bij de ‘Sociale Kruidenier’, een winkel en ontmoetingsplek voor Amsterdammers in armoede.

Ik mag aanschuiven bij twee dames. Het blijken zussen te zijn. De een is bezoeker, de andere helpt met tillen “Ik ben hier voor het eerst, maar ik vind het een leuke plek!”, vertelt de laatste terwijl ze rondkijkt en langzaam haar koekje oppeuzelt. Haar zus is vooral blij met de lage prijzen. Op vertoon van een Voedselbankpas kunnen Amsterdammers klant worden van de Sociale Kruidenier en voor een klein bedrag enkele aanvullende boodschappen doen. Om klokslag één uur pakken de dames een mandje, om deze vervolgens te vullen met verschillende houdbare en non-food producten.

Niet veel later komt er een man aan tafel zitten. Hij heeft een gesprek bij de diaconie en snakt naar een kopje koffie. Ik raak met hem aan de praat. Met tranen in zijn ogen vertelt hij dat zijn leven bergafwaarts is gegaan en hij alles kwijt is geraakt. Met hulp krabbelt hij nu langzaam op, maar als ik hem vraag hoe het nu met hem gaat, stelt hij dat hij overleeft. Zo praten met iemand heeft hij al heel lang niet gedaan. Ondertussen vormt zich een rij voor de kassa. Sommige mensen groeten elkaar met enthousiasme, andere staan licht gespannen in de rij te wachten tot ze hun spulletjes in kunnen pakken. Achter mij beantwoordt een vrijwilliger van de winkel uitgebreid een praktische vraag van één van de zussen. De man zegt mij gedag om naar zijn afspraak te gaan en schudt mij met een lieve glimlach de hand.

Ik kijk om mij heen en zie een vrouw aan het eind van de andere tafel zitten. Haar handen omklemmen een plastic bekertje en onder de tafel liggen haar boodschappen netjes opgeborgen. Ze blijkt een oorlogsvluchteling. Enkele familieleden zijn om het leven gekomen en hier in Nederland heeft ze moeite om de eindjes aan elkaar te knopen. Ze is dan ook blij met de winkel “Alles is duur, en hier wat minder”, stelt ze. “Kan ik hier niet elke dag komen?”, vraagt ze mij tot twee maal toe. Ondertussen groet ze lachend een dame die binnenkomt. Ik moet haar teleurstellen, de Sociale Kruidenier is niet elke dag geopend.

De verhalen van deze mensen raken mij. Mijn eigen rijkdom en kansen vormen een schril contrast met hun levens, maar ik realiseer me hoe makkelijk het eigenlijk is een klein lichtpuntje te zijn in het leven van een ander. Een luisterend oor, een klein gebaar, het kan veel voor mensen betekenen.

Tekst: Suzanne Stoelinga. Foto: Sociale kruidenier.