Ik ben niet zo van het telefoneren. Weet niet goed waarom, maar sinds mail en app bel ik nog zelden. Daar kwam deze week verandering in. Ik begon bij A en dacht in een dag of twee wel bij Z te zijn. Zoveel leden staan er ook weer niet op onze lijst. Maar dat valt tegen. Of mee. Ieder belletje duurt toch minstens een kwartier, twintig minuten, oplopend tot drie kwartier.

Ik moet constateren dat we een opgewekte gemeente hebben. Iedereen maakt er het beste van. Spontaan worden mij titels genoemd van boeken die nu eindelijk gelezen worden. Kasten, kelders en zolders worden opgeruimd. Nieuwe muziekstukken ingestudeerd, foto´s van reizen eindelijk ingeplakt, legpuzzels gemaakt (van Obama met ‘Yes we can!’) en ook wordt er nog flink gewandeld en gefietst. De meesten op m’n lijst beschikken over een goed netwerk voor boodschappen en gezelligheid op afstand. Nee, op dit moment ben ik gerust: de gemeente als geheel maakt het goed.

Maar een enkeling zonder (vrijwilligers)werk, of zonder familie en met vrienden op afstand is geïsoleerd en verveelt zich stierlijk. Twee keer hoorde ik de vrees om ‘gillend gek te worden’ als we ‘opgehokt’ worden en de deur niet meer uit mogen. Ik roep dan maar vrolijk: ‘elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad’. Immers, nóg is het niet zo ver. Slechts één telefoontje tot nu toe was ronduit verontrustend, vanwege een familielid met corona. En grote frustraties vanwege het lange wachten totdat zij opgenomen kon worden in het ziekenhuis, ondanks 40+ graden koorts. Toen bleek zij al een dubbele longontsteking te hebben. Ik werd gewaarschuwd: je moet via de huisarts opgenomen worden, anders kom je het ziekenhuis niet in. U weet het nu ook. Ik bid om kracht voor dit familielid en allen die om haar heen staan. En ondertussen bel ik belangstellend verder en verzamel bemoedigende verhalen.

Deze bijdrage is van Greteke de Vries, predikant van de Muiderkerk.