Elk jaar probeer ik de stille week bewust te ervaren. Het is de week om ons te richten op zaken die groter zijn dan onszelf. De week om onszelf in het licht te zien van het lijden, de dood en opstanding van Jezus. De week voor contemplatie. Dit jaar wordt dat wel heel concreet gemaakt door de corona-crisis. Het Latijnse woord contemplatio betekent namelijk ‘afbakening’ of ‘het scheiden van iets uit haar omgeving’.
We voelen ons op het moment allemaal gescheiden van onze omgeving. Over de hele wereld worden mensen gevraagd binnen te blijven, sociale contacten te vermijden en alleen noodzakelijk naar buiten te gaan. Wat we viif weken geleden in onze stoutste dromen niet konden bedenken is al vier weken onze werkelijkheid. Die werkelijkheid roept veel verschillende gevoelens en gedachten bij mensen op.
In allerlei gesprekken hoor ik van mensen dat ze onzeker en onrustig zijn. Mensen hebben angst dat hun dierbaren wat overkomt. Ze zijn bang voor de economische gevolgen van deze crisis. Ze zijn bang voor verdriet en lijden, van de ander en misschien ook wel van zichzelf. Die angst en onrust maakt dat mensen dit jaar anders naar Pasen toeleven. De rust en stilte die we normaal zoeken in deze week, worden weggedrukt door de chaos van onze zorgen.
Het lijdensverhaal waar we in deze week bij stil staan vertelt ons van de man die onder luid gejuich op een ezel de stad binnenrijdt. Die man wordt als koning binnengehaald, hij zal de redding brengen en zekerheid teruggeven na de lange Romeinse bezetting. Het verhaal draait echter helemaal om, binnen een korte week wordt het allemaal anders. De man wordt veroordeeld, bespot, vernederd, geslagen en bruut vermoord. Zijn vrienden zijn vol zorgen, verdriet en chaos uit elkaar geslagen. Vol onzekerheid, moedeloosheid en onrust.
Misschien past dit jaar de stille week door al onze eigen zorgen en onrust wel beter bij het lijdensverhaal dan voorgaande jaren. Dit jaar mag ons eigen verhaal er gewoon even zijn. Het verhaal van het lijden, verdriet en angst in onze levens. Die de realiteit van vandaag en morgen zijn. Afgescheiden van de normale gang van zaken, afgescheiden van hoe we normaal Pasen vieren, maar wel vol vertrouwen dat Pasen ooit weer zal aanbreken. Het Paasverhaal heeft de wereld veranderd, het inspireert ons tot op de dag van vandaag. Het staat in de kern van het christelijk geloof. En dat verhaal had geen betekenis gehad als het lijdensverhaal er niet aan vooraf ging. De God die aan het kruis sterft is een God die zich laat kennen in en door het lijden. Mogen wij in die wetenschap naar Pasen toeleven.
