Erbij blijven

In haar boek The art of not falling apart(Atlantic Books, 2018) onderzoekt de Britse journalist Christina Patterson hoe mensen omgaan met verlies en tegenslag. Dit nadat ze boven op ziekte en het verlies van een aantal dierbaren, totaal onverwacht door haar krant aan de kant geschoven is. Iedereen verlangt naar liefde, uitdagend werk, een plek om zich thuis te voelen.

Wat doen we als we dat niet vinden of gevonden hebben en weer verliezen? Wat is de zin achter deze verlieservaringen en hoe vind je die, zeker nu voor de hand liggende zingevende kaders verdwijnen? Ik las Pattersons boek tijdens mijn ziekteperiode, waarin ze interviews met (on)bekende Britten verweeft met haar eigen zoektocht. In de struggles van Pattersons gesprekspartners vond ik herkenning voor het omgaan met mijn eigen situatie. Heel veel art kwam er niet aan te pas; wel de erkenning voor het gemodder, het vallen en opstaan, moeizaam zoeken naar richting op je levenspad bij afwezigheid van een routekaart of gids.

Een uitspraak van Patterson zal ik niet snel vergeten: Sometimes you just need a witness to your pain. Soms is het enige wat je nodig hebt iemand die erbij is, die bij je blijft en naast je staat, het met je uithoudt in de pijn. Ik realiseer me dat dat precies is waar kerk-zijn voor mij om draait. Dat er plekken zijn waar ons niet zo geslaagde bestaan een thuis vindt. Waar een mindset van compassie wordt geoefend en gevoed door een rijke traditie, ervaringen en verhalen van toen en nu.

Hoe hoopvol om te zien dat er in onze Protestantse Kerk Amsterdam wordt gebouwd aan een veelkleurig palet van kerkplekken. Waar het kerk-zijn onder invloed van corona niet ophoudt, maar creativiteit wordt aangeboord om elkaar te blijven ontmoeten en – samen met andere maatschappelijke partners in de stad – om te zien naar mensen en hun noden.

Geschreven door: Rosaliene Israël