Ik ben iemand die hoge eisen stelt. Aan mezelf en aan de mensen om mij heen. Lang dacht ik dat dat een uitstekende eigenschap was, en stiekem voel ik me vaak nog steeds wat verheven boven mensen om mij heen.

Het is niet fraai, maar dit heb ik geleerd over mezelf.

Auteur: Martijn van Leerdam

Mensen zoals ik kunnen lastig zijn om mee te leven. Ook dat heb ik geleerd. Ik deel vaak schouderklopjes uit, maar net niet helemaal gemeend. Ik geef wel liefde, maar met die liefde komen hoge verwachtingen mee. Ik kan best tevreden zijn over mezelf, maar pas nadat ik diep ben gegaan. En nog voordat ik een beetje fatsoenlijk ben uitgerust, zit ik mezelf alweer achter de broek.

Ik ben dominee, maar soms snap ik niet goed wat ik zoek in de kerk. Mijn collega’s zijn niet altijd even origineel, en zelf (eerlijk is eerlijk) brouw ik er ook niet altijd iets geweldigs van. Terugkerende teleurstelling is de keerzijde van mijn hoge verwachtingen.

Ik ben dominee, maar soms snap ik niet goed wat ik zoek in de kerk

Daarnaast is de kerk een organisatie die, door jarenlange krimp, steeds meer op zelfbehoud is gericht. Het is een heidens karwei om die reflex te doorbreken.

Toch weet ik diep van binnen donders goed waar het voor mij om gaat. Ik ben bang dat ik alle waardering niet verdien. Ik vraag me af of ik wel de moeite waard ben: voor mezelf, voor anderen en oog in oog met de eeuwigheid. Ik voel me vaak zo klein.

Ik ben bang dat ik alle waardering niet verdien

Dat je er mag zijn, of je nu groot en sterk of klein en kwetsbaar bent. Het is een verschrikkelijk cliché, en tegelijkertijd de kernboodschap voor mij. Dat er Eén is die geen al te hoge eisen aan mij stelt. Het is simpel en verbijsterend.

Martijn van Leerdam, 1984, is predikant van de Sloterkerk en de Opgang in Osdorp & Sloten. De meeste mensen weten niet dat hij de beste tostibakker is van Amsterdam. Zijn columns zullen vooral gaan over geloof, politiek en literatuur.