In Betondorp is geen kerkgebouw om deze prachtwoorden aan op te hangen. Bovendien zijn veel mensen wantrouwig jegens mooie woorden vanuit de kerk. Tegelijkertijd zitten veel buurtbewoners in lastige omstandigheden .Hoe kun je liefde en moed uitdragen in een buurtje waar zoveel troosteloosheid heerst? Iemand van het pioniertsteam kwam op het idee om kaarsjes aan te steken voor mensen in de wijk die wel wat licht in hun leven kunnen gebruiken. Als troost en hart onder de riem. Het aansteken van een lichtje is immers een universeel symbool van hoop en troost , ook voor wie niks met geloof en kerk te maken wil hebben.

Het leek een sprong in het duister, maar het bleek een gouden greep! In het repaircafe, en later in het buurthuis, begonnen we kaarsjes aan te steken voor mensen in het dorp die te maken hebben met eenzaamheid, ziekte en rouw. We noemden hun namen en baden een eenvoudig gebed. Langzaam groeide er een simpele viering omheen met bijbelteksten, stilte, liefdevolle woorden en  het delen van brood en wijn. En… muziek! Kleine, makkelijk aan te leren liedjes, begeleid door de gitaar. De huiskamerkerk ontstond. Een bonte groep mensen die geloven in liefde en moed. Hoe is het mogelijk. Het begon met het aansteken van een lichtje . “This little light of mine, I’m going to let it shine! “ Niet voor niets een tophit in de buurtkerk , begeleid door veel klappen en dansen. Probeer het ook eens, op weg naar Pasen!

Auteur: Margrietha Reinders, buurtdominee in Betondorp