Zondag is het Pinksteren en herdenken we dat de Heilige Geest neerdaalde over de apostelen. Maar wat maakt dit zo bijzonder? Predikant van de Nassaukerk Lydia Meiling stelt dat Pinksteren bij uitstek het kerkelijke feest is waar je geen woorden aan kunt geven, het is meer een ervaring. ‘De Bijbel spreekt in beeldtaal. De leerlingen van Jezus zijn ‘dronken’, de Geest is ongrijpbaar.’
Volgens Lydia is Pinksteren een ervaring van vervuld raken van liefde: verbondenheid, familie, vrienden, mensen die je vertrouwt. ‘Dit is de taal van de universele liefde. De wapens neerleggen, vrede, veiligheid, dat zijn universele kernwaarden.
Iedereen spreekt zijn eigen taal, maar in de diepte kun je elkaar soms ineens verstaan. Zo kan Pinksteren voelen als een soort wakker worden voor de liefde van God, die mensen met elkaar verbindt. Dat kan je vervullen en optillen uit de zwaarte van het bestaan. Maar je kunt er alleen stamelend over spreken.’
Verwarring of verwondering?
Met Pinksteren in gedachten herinnert Lydia zich het thema van vorig jaar: Verwarring of verwondering? ‘De Geest is verwarrend, ze is als een wind die je niet kunt pakken. Maar er is tegelijk verwondering, omdat je je leven in een ruimer perspectief gaat zien: in de liefde van God.’
Pinksteren anno nu: zingen en verbinden
Hoe wordt Pinksteren in de Nassaukerk gevierd? ‘We komen samen zoals we dat elke zondag doen. We lezen en overdenken het Bijbelverhaal, we bidden en we zingen uit het Nieuwe Liedboek Pinksterliederen. Zingen vind ik een rijkdom en ik word geraakt door de liederen. Ik moet denken aan het lied van Huub Oosterhuis:
“Zomaar een dak boven wat hoofden, deur die naar stilte openstaat. Muren van huid, ramen als ogen, speurend naar hoop en dageraad.”
Deze tekst vind ik van toepassing op de Nassaukerk, die bewust openstaat voor iedereen: hoog en laag, gelovig en niet-gelovig. Het is een plek van heel verschillende mensen, die iets wezenlijks met elkaar delen.’
