De Stichting Keti Koti Tafel wil het bewustzijn vergroten over de omgang met de erfenis van de slavernij waaronder racisme en discriminatie. Directeur Mercedes Zandwijken: ‘Belangrijk hierin zijn de Keti Koti Tafels, door 40.000 mensen bezocht sinds 2012.  De meest drukbezochte tafel is het Keti Koti dialoogontbijt in de protestantse Muiderkerk, die al 12 jaar wordt georganiseerd op 1 juli met Keti Koti.’ Keti Koti (verbreek de ketenen) is van oorsprong een Surinaamse feestdag, ter viering van de afschaffing van de slavernij.   
  
‘De openingsceremonie van een Keti Koti Tafel bestaat uit een plengoffer, waarbij we de voorouders aanroepen en moeder aarde bedanken. Het koor zingt een 400 jaar oud treurlied, wat gezongen werd op de plantages. Al luisterend kauwen we op kwasi bita, bitter hout, wat symbool staat voor de bittere smaak van het slavernijverleden. De polsen van de persoon tegenover je, smeer je in met een beetje kokosolie als symbool voor het wegwrijven van de pijn uit het verleden. Pijn, die velen nog steeds voelen. Mensen houden na afloop uit ontroering vaak elkaars handen vast.    
Aan de Keti Koti Tafel spreken we over ervaringen, herinneringen en emoties op basis van een thema. Bijvoorbeeld: Ruimte nemen en ruimte geven hoe doe jij dat? Spreek en luistertijd is gelijk verdeeld. Ook zijn er stilte momenten om na te denken, wat je het meest heeft geraakt. Tussen de dialoog door klinken treurliederen en ter afsluiting zingt het koor het vrijheidslied, dat in 1863 werd gezongen, toen de slavernij werd afgeschaft in Suriname. In de Muiderkerk komen wel 170 mensen. Het is altijd bommetje vol en altijd is vijftig procent wit en vijftig procent gekleurd.  
Een drijfveer van mijn werk is dat ik geloof in de kracht van mijn voorouders. Alles wat doorgegeven is, zit in mij. Zij hebben weten te overleven ondanks het leed dat ze eeuwenlang is aangedaan. Dat geeft mij de kracht om de Keti Koti Tafels te organiseren.’