Je wordt naast je functie van predikant van de Noorderkerk ook ‘scriba’ van de PKA. Wat doet een scriba?
Als scriba bereid ik samen met anderen de vergaderingen en besluiten van de Algemene Kerkenraad voor en ben ik dus veel bezig met het beleid en bestuur van de hele PKA. Daarnaast houd ik namens de PKA contact met andere kerken in de stad en ben ik het gezicht van de kerk naar buiten toe.
Je hield de viering waarin je in je nieuwe rol werd bevestigd in De Binnenwaai. Waarom koos je voor De Binnenwaai?
Ik merkte dat de ontmoeting tussen De Binnenwaai en de Noorderkerk op de luistersessie in november heel inspirerend was, zowel voor de mensen van mijn eigen gemeente, als voor die van De Binnenwaai. Ik wilde de bevestiging graag houden op een andere plek dan waar ik zelf dominee ben en dacht toen gelijk aan De Binnenwaai. Een heel andere kerkplek dan een stadskerk in het centrum, waar ik ook iets van de Geest die er (binnen) waait heb geproefd en zal meenemen in mijn werk.
"Ik denk dat Jezus in Amsterdam, in onze PKA, leerlingen nodig heeft. Mensen die zich geroepen weten om bij Hem in de leer te gaan en zelf als Jezus te leven in onze stad, tussen de mensen. Jongeren en ouderen, praktisch en theoretisch opgeleiden, progressief en conservatief of er tussenin, in gewone wijkgemeenten en op nieuwe kerkplekken."
Wat zijn thema’s die jou als scriba vooral gaan bezighouden de komende tijd?
De toekomst van onze kerk, en dan nu met name de concrete plannen om een toekomstbestendige kerk te worden. En daarin ook hoe we op een gelovige en geestelijke manier samen leiding kunnen geven aan onze kerk: dat we zien wat God in ons midden en in de stad doet, geeft en ook van ons vraagt. En ik hoop dat we dat ook steeds meer verbonden zullen doen met de vele andere kerken in de stad. Dus oecumenische samenwerking is ook een thema.
Is er een bijbeltekst of lied dat jou moed geeft deze nieuwe uitdaging aan te gaan?
Voor 16 februari stond een gedeelte uit Lukas 6 op het leesrooster, wat me op het eerste gezicht niet zo passend leek. ‘Gelukkig de armen, gelukkig wie honger hebben, wie huilen en wie gehaat wordt’ … Wat moet je daar nu mee als je begint als scriba? Toch hebben juist die woorden me geraakt en wijzen ze mij een richting die we als kerk mogen en moeten gaan. We mogen de armoede, de honger, de tranen en de tegendraadsheid opzoeken in onze kerken, onze ziel en onze stad. En dan ook geloven dat God daarin is en juist daarmee wil werken. Dat is het vreemde en zalige geheim van de kerk. En al vraagt dat denk ik heel wat van ons allen om dat te geloven en te aanvaarden, toch geloof ik dat God op verschillende manieren ons daarnaartoe aan het trekken en brengen is.
Wil je de preek van deze verbintenis teruglezen? Dat doe je hieronder.
