Zeven jaar geleden begon Linda Ottevanger de jongerengemeenschap Taizé in Amsterdam, “met drie man en een piano” zoals ze zelf zegt. Inmiddels is dit experiment uitgegroeid tot een jongerengemeenschap met maandelijks een Taizé-viering, een jaarlijkse Taizé-reis en elke week een inhoudelijke of gezellige activiteit. Na deze zomer neemt Linda afscheid als pionier van deze gemeenschap. Een goed moment om terug te kijken op 7 mooie jaren. 

Traditie en experiment
“Ik hou van traditie,” vertelt Linda. “En ik hou van een duidelijke boodschap. Maar tegelijkertijd hou ik ook van vernieuwen en experimenteren. Dat is precies wat ik zo mooi vind aan de Taizé-traditie. De broeders in Frankrijk dragen een duidelijke boodschap uit en nemen daarover geen blad voor de mond. Het gaat over geloven en leven, en over de plek die bijbelverhalen in jouw leven hebben. Maar dat doen ze wel met een lichte toets. Jongeren krijgen de ruimte om te zeggen waar zij vinden dat geloof voor staat en wat zij van een bijbeltekst vinden. Bovendien is er ruimte voor de talenten van jongeren zelf. Op die manier creëren ze als vanzelfsprekend ruimte voor vernieuwing en is elke week in Taizé ook weer een nieuw experiment.”

Door jongeren
“Taizé in Amsterdam is geen club die dingen voor jongeren organiseert. Wat wij doen, komt zoveel mogelijk vanuit de jongeren zelf, vanuit hun eigen ideeën en enthousiasme. Mijn taak als pionier is daarbij luisteren naar wat er gezegd en niet gezegd wordt. Ik probeer kansen te pakken en talent te stimuleren. Zo kregen we twee en een half jaar geleden een grote vracht met religieuze boeken gedoneerd van Thom Breukel. Zijn idee: een bibliotheek starten voor de stad. Maar hoe dat dan precies moest, wist hij ook niet. Eén van onze jongeren zei toen: ‘zou het niet tof zijn om die boeken een plekje te geven in een soort huiskamer, waar mensen warm ontvangen worden, waar ze een kaarsje kunnen aansteken enzo?’ Vervolgens stonden er meer jongeren op, die zich bijvoorbeeld wilden ontfermen over het interieur. We gingen naar de kringloop. We dachten na over de invulling en over welke boodschap we wilden uitdragen. Het maakte zoveel enthousiasme en energie los.”

Bidden en dopen
“Onze communitykring is een van onze jongste activiteiten, maar in korte tijd heel succesvol geworden. De kring kwam echt uit de behoefte van de jongeren voort en steeds meer jongeren gaan er naartoe. Ze ervaren er de openheid om elkaar te bevragen: ‘ik kan niets met deze bijbeltekst, maar wat zie jij erin?’ Net als bij onze vieringen komen er ook veel kerkverlaters en nieuwe christenen. Sommigen vinden het nog steeds heel spannend. We sluiten bijvoorbeeld af met een gezamenlijk gebed. En één van de jongeren vertelde me hoe ze bij een ander in de leer is gegaan over hoe je zo’n gebed kunt aanpakken. Voor mij illustreert dat de draagkracht van de jongeren zelf, maar ook hoe we als gemeenschap volwassen beginnen te worden. Dat nu de eerste dopeling zich heeft aangediend, laat dat ook zien. Het is een prachtige vrucht van ons werk. Ik ben echt dankbaar dat vlak voor mijn afscheid nog mee te mogen maken: jongeren die al zoveel jaar meelopen en nu een volgende stap zetten binnen de community.”

Het stokje overdragen
“Dat we volwassen worden, betekent ook dat het moment komt om het stokje over te dragen. De urgentie van financiële duurzaamheid wordt bijvoorbeeld groter. Daarom is het belangrijk dat er iemand komt met passie voor fondsenwerving en het aangaan van duurzame financiële relaties. Dat heeft de community nodig, maar daar liggen mijn competenties misschien niet helemaal. Bovendien ben ik nu bijna 32, in een jongerengemeenschap. Ik hoop dus eigenlijk ook gewoon dat mijn opvolger een jong iemand wordt, zodat we ons motto ‘voor en door jongeren’ kunnen blijven waarmaken.”

Tekst: Alfard Menninga