Column – Geloof in de Stad
Het is een vroege zondagmiddag en het is heet in de stad. Een plezierige zomerse hitte die alles lichter maakt. Kinderen spelen met hun fietsjes op straat en iedereen koestert zich met blote benen in de zon. De mevrouw naast mij op het bankje bij de tramhalte heeft zich daar niet toe laten verleiden. Zij zit in een enkellange jellaba met een hoofddoekje genoeglijk in de schaduw. Een andere mevrouw komt langsschommelen met trage stapjes, eveneens omhuld door een lange glanzende kaftan. Ze draagt een zware boodschappentas en zet hem puffend even neer. ‘Salam Aleikum, Vrede met u’, zegt ze tegen mijn buurvrouw. ‘Aleikum Salam, Vrede ook met u’, antwoordt de vrouw in het hoekje. Er ontspint zich een gemoedelijk gesprekje in het Berbers, waarna ze samen hun weg al keuvelend vervolgen in de tram.

De conducteur is een Marokkaanse jongeman, die mij al vaker heeft ontmoet met mijn grote tas van een bekende winkelketen in de stad, waar mijn toga, preek en stola in zitten. ’Bent U weer naar de kerk geweest?’ vraagt hij vriendelijk. ‘Hebt U voor mij gebeden?’ Ik beaam dit van harte en vertel dat ik in Amsterdam Noord de dienst geleid heb. ‘We hebben dezelfde God’, zegt hij. ‘Hij is overal.’ Ik denk even na. En dan vervolgt hij: ‘God is goed. Hij geeft ons alles.’ ‘Zo is het, Ghalid’, antwoord ik. ‘Gezegende Ramadan.’

De tram brengt mij rammelend naar huis terwijl ik ons gesprekje overpeins. Heb ik ooit in de tram een Nederlandse conducteur of een medereiziger zo over zijn geloof horen spreken? Ik kan het me niet voor de geest halen. Bij ons is geloof beschaamd weggestopt in het privédomein. Maar dat is nergens voor nodig! Geloven in een goede God kan een zegen zijn. Het hoort bij de stad en het leven van alledag. Vrede zij met u!

Margrietha Reinders
Buurtdominee en pionier in Betondorp