Onder mijn leeslamp hangt een klein fluitje: glimmend en hier en daar wat roestig aan een zwart touwtje. Ik kijk er graag naar en af en toe blaas ik erop. Het geeft een schril en hoog geluid, hard, alarmerend en doordringend, als een snerpend protest. Daarom juist houd ik ervan en koester het.

Het herinnert mij aan de lawaaiige protesten bij de muren van het Justitieel Complex Schiphol, waar al jarenlang wakes worden gehouden door veelal mensen uit Amsterdam. Het ligt op een bedrijventerrein dat ver van de bewoonde wereld verwijderd is. Met zijn grimmige uiterlijk maakt het een surrealistische indruk. Alle wakers ontvangen een fluitje, waarmee ze de aandacht trekken van de mensen achter de hoge verduisterde ramen: donkere schaduwen, die hun handen tegen het glas drukken. Af en toe zijn er contouren te onderscheiden: een gezicht, een zwaaiende arm.

Ze behoren toe aan de vreemdelingen, die vaak maandenlang in detentie worden vastgehouden na hun aankomst in Nederland via Schiphol. Het tragische is, dat het hier niet om mensen met een strafblad gaat, maar om onschuldige instromers die op doorreis zijn naar een ander veilig land. Na bijna twintig jaar stoppen de  wakes bij het detentiecentrum. De vluchtelingen worden in de toekomst allemaal elders vastgezet. We moeten noodgedwongen ophouden met zwaaien, bidden en zingen bij de hoge muren van ons rechtssysteem dat mensen die ontheemd of op de vlucht zijn, opsluit. Angstige, depressieve, opgejaagde mensen.

Mijn fluitje is een dierbare herinnering aan talloze woordeloze ontmoetingen. Een stil en krachtig, kwetsbaar teken van menselijkheid en verzet.

www.schipholwakes.nl
Margrietha Reinders – Dominee en pionier in Betondorp