In september was het 25 jaar geleden dat ik predikant werd. In de weken daarna stonden we daar tijdens verschillende gelegenheden bij stil. Uiteraard blikte ik daarbij vaak terug op de afgelopen jaren. Ik zocht naar één woord dat die jaren zou kunnen samenvatten. Dat woord werd: kwetsbaarheid.

In 25 jaar tijd heb ik veel in de kerk kwetsbaarder zien worden. Structuren brokkelden af, vanzelfsprekendheden verdwenen, gemeenten krompen, zekerheden verkruimelden. Veel van die ontwikkelingen gingen met de pijn van verlies gepaard. Veel van wat mij lief was is teloor gegaan. Geloven en werken in de kerk is kwetsbaar geworden. En kwetsbaarheid voelt niet fijn.

Te midden hiervan groeide echter ook een nieuw besef: juist in kwetsbaarheid ontstaat ruimte voor nieuwe en ongedachte dingen. In veel opzichten bleek kwetsbaarheid een zegen te zijn. Kwetsbaarheid maakt mensen creatiever, afhankelijker en misschien ook wel geloviger in de diepste zin van het Woord. In elk geval ging ik mijn Bijbel met nieuwe ogen lezen en (her)ontdekte dat kwetsbaarheid de normale toestand is van het volk Israël en de vroege kerk. In de marge wordt de kracht van God zichtbaar. In de omgang met de gekruisigde en opgestane Jezus leerde de apostel Paulus dat Gods kracht in zwakheid zichtbaar wordt.

De afgelopen 25 jaar raakte ik steeds meer betrokken bij de pioniersbeweging in de kerk. In de eerste jaren hoorde ik in die beweging nog wel eens triomfantelijke teksten, maar dat is nu wel voorbij. Pionieren blijkt een kwetsbare onderneming te zijn, in alle opzichten. Maar juist in die kwetsbaarheid laat God zich op nieuwe manieren zien in onze tijd. In navolging van het Kind dat in alle kwetsbaarheid geboren werd in de marge van de wereld worden nieuwe initiatieven geboren in onze tijd. Daarin betrokken mogen zijn geeft mij steeds weer nieuwe kracht.

Bas van der Graaf is predikant en begeleider van pioniersplekken in de Protestantse Kerk Amsterdam