Oranjekapel, voor een kaarsje en een praatje
Aan de gevel wapperen twee feloranje vlaggen met het opschrift: KERK OPEN WELKOM. Twee middagen per week is de Oranjekerk open en sinds twee jaar ook de kapel.
De kapel bevindt zich direct om de hoek bij de ingang. Iedere dinsdag- en zaterdagmiddag van 14.00 uur tot 16.30 uur kunnen mensen er binnenwippen. De deur naar de kapel is speels voorzien van kleine ruitjes. In de winter is het er koud; gelukkig brandt er dan een kacheltje. Tenminste, als de vrijwilligers – die de wacht houden in de bezoekersruimte van de kerk – eraan denken om dit aan te steken.
Pas op de plaats maken
Een werkgroep van de Oranjekerk realiseerde zich in 2016 dat ook niet-kerkelijke mensen weleens behoefte hebben aan een plek waar ze pas op de plaats kunnen maken. Om rustig na te kunnen denken zonder verder iets te moeten. Hoewel het idee van een kapel uit de katholieke traditie komt, is het ook in protestantse kringen steeds normaler
geworden. In de besloten ruimte staan vier rieten stoelen; er branden kaarsen, maar verder is de kapel ‘neutraal’; er ligt zelfs geen Bijbel. Een lang, hoog raam biedt uitzicht op de kerktuin met Bijbelse planten, zoals de ‘wonderboom’. In zijn schaduw zou de profeet Jona uitgerust hebben. Het raam loopt tot aan de vloer, zodat je bijna niet ziet dat er glas in zit. Een argeloze bezoeker heeft er al eens zijn neus tegen gestoten toen hij meende zo de tuin in te kunnen lopen. Tegen het glas komt daarom binnenkort een kunstwerk te hangen. Dat maakt de ruimte meteen ook wat intiemer.
Gastvrijheid
‘Vaak zijn het toeristen die even binnenlopen’, vertelt vrijwilliger Piet. ‘Maar ook daklozen die hun mobiel komen opladen. Er zijn mensen die doorlopen naar de bezoekersruimte voor een praatje en een kop koffie of thee. Sommigen willen daar zelfs voor betalen, maar dat druist in tegen de gastvrijheid die we bieden. Soms hebben we echt leuke gesprekken.’
Bij speciale gelegenheden is de kapel extra in trek, aldus Piet. ‘Op 4 mei en met Allerzielen hebben we mensen buiten uitgenodigd om in de kapel een kaarsje aan te steken. Dat werd enorm op prijs gesteld.’
Tekst: Janneke Donkerlo
Foto: Peter Lowie
De Noorderkapel, een plek van stilte in de hectiek
‘Vandaag zestien korte bezoekjes waarvan één hele lange van meer dan een half uur. Haar gebed was intens, prachtig!’, zo luidt een aantekening van een van de vrijwilligers in het logboek van de Noorderkapel die deel uitmaakt van de Noorderkerk.
Sinds vorig jaar kunnen mensen er terecht van dinsdag t/m vrijdag, van 9.30 uur tot 12.00 uur. Het houten bord buiten wijst de weg naar binnen. Wie een gesprek wil, kan bij de aangrenzende kamer op een belletje drukken om te praten met een vrijwilliger. Maar je kunt er ook gewoon even rustig
zitten, weg van de hectiek van alledag, zonder de kerk te betreden.
Huis van de ziel
‘De achterliggende gedachte is dat we als Huis van de Ziel elke dag van de week toegankelijk willen zijn’, legt pionierspredikant Paul Visser uit. ‘De kerk zelf is al drie dagen per week open. Op zondag tijdens de diensten en op zaterdag en maandag als op het plein van de kerk Noordermarkt is. Voor de tussenliggende dagen hebben we de kapel in het leven geroepen.’
De kleine, knusse ruimte is een oecumenische plek geworden voor mensen van alle religies, ook niet-christelijke. Wel zijn er verwijzingen naar het christendom aanwezig. Een groot houten ongepolijst kruis wil de verbinding leggen tussen hemel en aarde. Behalve een paar gewone stoelen staat er een bidstoeltje. Mensen kunnen een kaarsje branden, in de Bijbel of een gebedenboek lezen, mediteren of bidden, met een vrijwilliger praten of gewoon de stilte ervaren, ieder op zijn of haar eigen manier.
Over het algemeen is het rustig in de kapel. De meesten die de pijl op het houten bord volgen en hun hoofd om de hoek van de deur steken, zijn vooralsnog toeristen. Maar steeds meer mensen uit de buurt – vooral ouderen – weten de weg te vinden.
Vrijplaats
‘De Noorderkerk wil een open kerk zijn, een plek van genade en vrede voor iedereen’, vertelt dominee Visser. ‘Ook de Noorderkapel is een soort vrijplaats waar mensen terecht kunnen zoals ze zijn, zonder veroordeeld te worden.’
Tekst: Janneke Donkerlo
Foto: Peter Lowie
