De tijd naar Pasen stelt mij altijd voor de vraag waar ik nu ben. Ik geloof dat als ik voorbij ren aan deze vraag, ik mijzelf, de ander, en God daarmee niet tot haar recht laat komen. Na wat overpeinzingen over mijn leven dacht ik aan het verhaaltje van Pierre Gripari dat ik op de middelbare school las.

Auteur: Lodewieke Groeneveld

Het verhaal gaat als volgt: twee schoenen zitten in een doos in de winkel. Heerlijk tegen elkaar in zijdepapier gewikkeld. Ze zijn verliefd, dolgelukkig en denken dat hun leven voor altijd zo zal zijn. Maar plotsklaps verandert alles; een vrouw koopt de schoenen en trekt ze meteen aan. Bij thuiskomst zet de vrouw de schoenen op het rek en de rechterschoen Nicolas ziet eindelijk weer Tina de linkerschoen, en vraagt: “Waar was je vandaag? Ik dacht dat ik je verloren had!”

Dan komen de schoenen erachter dat ze elkaar niet zien als de vrouw ze aanheeft.  Ze bedenken een plan: elke keer als de rechterschoen Nicolas naar voren gaat, zwenkt hij wat naar links om Tina even aan te raken. Zo hoeven ze de hele dag niet zonder elkaar te zijn. En zo gezegd zo gedaan, elke keer als de vrouw loopt, zwenkt hij naar links. En je begrijpt het vast: de vrouw valt, ze heeft geen weet van de verlangens van de schoenen.

Waar was je vandaag? Ik dacht dat ik je verloren had!

Een herkenbaar verhaal over de tragische kant van het leven. Het gevoel dat jij je in een verhaal begeeft en struikelt zonder te weten wat er nu echt aan de hand is, of hoe je het zou kunnen oplossen.  Want hoe kan de vrouw het echte verhaal weten van de schoenen? En wat kunnen de schoenen doen aan hun lot? De vrouw in kwestie had niet eens door wat er speelt.

Wie herkent dat niet? Dat wij al stuntelend door het leven gaan zonder dat wij weten waar het aan ligt? Om  je gerust te stellen of het wel goed afloopt met de schoenen: de vrouw hoorde ze een keer praten en begreep dat ze verliefd waren. Ze deed de schoenen niet meer aan, zodat ze zielsgelukkig bij elkaar konden zijn.

We gaan al stuntelend door het leven zonder te weten waar het aan ligt

Een mooi einde voor een verhaal, maar ons leven is iets tragischer. De schoenen moeten waarschijnlijk blijven lopen, maar misschien waarderen ze de afstand overdag na enkele tijd wel. En de humor van de schrijver is een mooi voorbeeld om in de situaties waarin we struikelen wat ruimte te zoeken, zodat we er samen om kunnen lachen.

Lodewieke Groeneveld, 1985, is predikant in Vrijburg en wat bijna niemand van haar weet is dat ze lang achter de bar van een hardrockcafé gewerkt heeft. Zij schrijft over het leven in Amsterdam en de zoektocht naar meer.