Team KerkBed regelt tijdelijke logeerplekken. Vooral ongedocumenteerden maken hier gebruik van. Volgens Rieta van Staalduine is dat goed te doen. ‘Je levert een beetje privacy in, maar niet meer dan bij andere logees.’

Toen bij de Muiderkerk een hulpvraag binnenkwam voor onderdak van een Iraanse vader en zijn zoontje, aarzelde Rieta van Staalduine (66) geen moment. Ze fietste naar huis om te overleggen met haar man Wilken Veen. Al snel kwamen ze tot het besluit: ‘We hebben plek genoeg, dus we doen het.’ De opvang zou eerst tien dagen duren, werd verlengd tot drie weken en uiteindelijk zijn de logees tot begin februari 2020 gebleven.’

Lopend naar Nederland

Eerst wilden Rieta en haar man het tweetal elk een eigen kamer geven. Dan hadden ze ook wat privacy, dachten ze. Maar vader en zoon kozen voor een kamer en sliepen zelfs bij elkaar in bed. Zo wisten ze altijd waar de ander was. ‘Mijn man en ik realiseerden ons toen pas hoe vanzelfsprekend het is dat wij ons altijd veilig voelen. Het jongetje had eerder angstaanvallen gehad; gelukkig is dat na verloop van tijd minder geworden.’ Vader en kind vluchtten drie jaar geleden uit Iran. In 2018 vroegen ze asiel aan in Slovenië. Daar waren ze weliswaar veilig voor het Iraanse bewind, maar de vader zag er geen toekomst voor zijn kind. In zeventig dagen tijd zijn ze toen naar Nederland gelopen. Maar omdat ze in Slovenië al asiel aangevraagd hadden, konden ze pas na anderhalf jaar illegaliteit in Nederland opnieuw asiel aanvragen. In de tussentijd hadden ze geen recht op werk, woning of inkomen. Het kind mocht naar school, maar daar hield het dan ook mee op.

Keurige gasten

Alleen de naaste buren had Rieta ingelicht, want ze wilde niet teveel ruchtbaarheid geven aan de opvang. ‘Ze waren tenslotte nog steeds illegaal. Als ze “ontdekt” werden, zouden ze teruggestuurd worden. Toen ze een keer in onze afwezigheid een week op ons huis pasten, werden er wel wat vragen gesteld in de buurt. Gelukkig was dat verder geen probleem. En bij het Wereldhuis konden we altijd terecht met vragen, bijvoorbeeld wat we moesten doen toen de vader medische hulp nodig had voor zijn pijnaanvallen, die een gevolg waren van gebeurtenissen in Iran.’ Vader en zoon waren keurige gasten. Ze noemden Rieta en Wilken vanaf het begin opa en oma. De eerste tijd sliepen ze veel, want ze waren hondsmoe. Natuurlijk waren er ook nadelen: ‘We moesten de badkamer delen. Ook was het brood weleens eerder op dan ik had gedacht. Maar ze brachten ook een mooie sfeer in huis. Iraniërs hebben een poëtischer taalgebruik. Dat merkten we bij het bidden aan tafel. Toen ik voor vader een ov-kaart had geregeld (wat voor een Nederlander al een hele toer is), appte hij mij: “Ik kus je handen”.’

Jezelf blijven

Overdag ging het jongetje naar school in Zuidoost. Zijn vader bracht en haalde hem. Verder volgde de vader een online talencursus en hij maakte zich verdienstelijk met allerlei klusjes. In Iran was hij onderhoudsmonteur geweest van bekende westerse merken. Hij repareerde een fiets, lamp, afzuigkap en wasmachine. Ook voor de scheefgezakte schutting van het echtpaar had hij een oplossing. Mensen die ook tijdelijke opvang willen bieden, raadt Rieta aan om vooral jezelf te blijven en daarbij goed je grenzen te bewaken. ‘Toen onze kleinzoon een keer klaagde dat het Iraanse jongetje iets wilde waar hij geen zin in had, vertelde ik dat hij ook ‘nee’ mocht zeggen. Gasten moeten zich natuurlijk wel aanpassen. Wij wilden bijvoorbeeld niet dat er gerookt werd in huis.’ Voor mensen met een huurhuis is het niet raadzaam om mee te doen met KerkBed in verband met huurtoeslag, aldus Rieta. Maar dat hoeft niemand te weerhouden om toch iets te doen: ‘Buddy’s die mensen wegwijs maken, zijn ook altijd welkom.’

Meer informatie Team Kerkbed via: kerkbed@gmail.com

Dit artikel is geschreven door: Janneke Donkerlo