‘Hey pastor Margrietha! Happy New year!’ Verrast kijk ik op: in de natte januarikou staat Gifty voor me, met een dikke muts over haar oren getrokken. Al meer dan een jaar heb ik haar niet gezien, sinds onze eerste ontmoeting in het Wereldhuis van de Protestantse Diaconie Amsterdam. Ze was toen voor mij nog een van de tientallen mensen zonder papieren die in stilte bijna ondergronds in Amsterdam verblijven.

Een verlegen vrouw die in haar eentje probeerde zich staande de houden. Hoe ze hier is verzeild geraakt, heeft ze mij nooit durven vertellen: misschien kan ze dat verdrietige verhaal niet over haar lippen krijgen. Ik kreeg contact met haar en ben haar lange tijd gevolgd van huurkamer naar huurkamer, van  schoonmaakbaantje naar oppasadres. Bewonderde haar om haar enorme moed om door te gaan. Ook als ze helemaal niets meer had.

Zij is een van de vele onzichtbaren in onze stad, die niet in de journaals komen of via social media de aandacht trekken maar altijd ergens iemands huis dweilen, kranten rondbrengen en kilometers lopen om de kosten van de tram uit te sparen. Gifty is altijd blij, ondanks alles. ‘God is always with me’, zegt ze glimlachend als ik haar vraag hoe het nu gaat. Ze heeft een stralend christelijk geloof dat haar door de grootste eenzaamheid heengetrokken heeft. Zondags zingt ze in het koor van een Afrikaanse Pinksterkerk. Haar gemeente hoort bij de snelst groeiende kerken in Nederland. Migrantengemeenten barsten uit hun voegen dankzij mensen als Gifty en andere christenen in ballingschap. Zij hebben ons veel te geven. Dankje Gifty. Gelukkig nieuwjaar!

Margrietha Reinders
Buurtdominee en pionier in Betondorp