Ja, wij worden in het geloof opgeroepen lief te hebben. Maar er zijn momenten dat me dat niet echt lekker lukken wil.

Zoals vanmorgen vroeg op weg naar de kerk. Het door merg en been gaande geluid van een bladblazer doet een geslaagde aanslag op mijn gemoed. Ik haat die apparaten met een hartgrondige haat. Ik ben de afgewogen mening toegedaan dat die herfstsfeerverpestende en trommelvliestergende machines terstond verboden moeten worden en dat de bedienaars ervan een verplichte omscholingscursus moeten volgen op straffe van een langdurige verbanning naar een onbewoond eiland bij verzuim.

Dit gezegd hebbend – het kan goed zijn je hart eens flink te luchten –, vandaag is het voelbaar herfst, terwijl het gisteren nog voelbaar zomer was.

De herfst, met zijn eigen vochtige sfeer, het krimpende licht, de mistige rust of juist de winderige onrust, het brengt bij veel mensen een ander soort beleving teweeg. Alsof er iets in de eigen ziel ‘naar beneden’ meebeweegt bij al dat afsterven in de natuur. Die naar-binnen- gekeerdheid van de herfst kan alle kanten opgaan. Sommigen houden intens van deze tijd, anderen kunnen zelfs gevoelens van grote somberte ontwikkelen.

Ook al wonen wij in de stad en doen we soms alsof de natuur het bij ons niet voor het zeggen heeft, het ritme van de getijden ondergaan wij hier ook. De bladblazers maken het ons anders wel duidelijk.

De thematiek van het afnemende licht en de sfeer van schemer die op sommige dagen niet eens tot licht wil groeien raakt natuurlijk diep aan de beweging van het leven zelf. Een beweging van groei en bloei, maar dus ook van vallen en loslaten.

In de christelijke traditie is alle nadruk komen te liggen op Pasen en met de thema’s van opstaan, licht, nieuw leven, uitbotten en dat verbonden met de uitbundigheid van het voorjaar. Maar juist in de herfst ontmoet dat opstandingsgeloof zijn diepe tegenhanger – of moet ik aanvulling zeggen?

Eerder probeerde ik deze gedachten in een liedtekst te verwoorden. Ik heb de bladblazer er uit weggelaten.

Herfstlied

Storm en onstuimigheid, vernevelde verstilling.
De nachten lengen, ja, het donker wint;
zo lijkt ons leven gaande te verengen,
klein weggedoken, kwetsbaar te verlangen
naar de overwinning van het licht

Toen warme zomersfeer, oplichtende beleving.
getijden brengen ons die ommekeer.
Gevlamde kleuren, heftig protesteren,
vergeefse moeite, tegen al dat vallen
van het tere leven min en meer.

De grijze aardetijd gekrompen visioenen –
gedachten stormen, golven ongeland.
Hopend vermoeden en ook ergens weten
misschien het meest in deze najaarstijden
heel mijn vallen enkel in Gods hand

Geschreven door: Herman Koetsveld