Influenza

Ik behoor in mijn beroepsgroep tot de laatste der Mohikanen die de secularisatie als a new age, a new dawn heeft begroet. Het zou een einde maken aan de bevoogding en het benepen moralisme van de kerken en de mens eindelijk de vrijheid en het recht op volledige zelfbeschikking geven dat haar of hem toekomt. Merkwaardig eigenlijk. Ik behoor vanaf mijn jeugd tot die afdeling van de kerk waarin de dominee geheel en al onbegrepen door ons jongeren, ontroerd Goethe citeerde en met afgrijzen zag hoe wij zijn piano meesleepten naar de kerk omdat wij daarop tijdens een jeugddienst Sympathy for the devil ten gehore wilden brengen. Dat van die piano vond hij erg. Dat lied niet. Kom daar nog maar eens om in deze tijden!

Maar inderdaad: o tempora, o mores! Hoe is alles anders gelopen! Mens en maatschappij blijken het volkomen tegendeel van wat ooit gehoopt werd. Mensen zijn niet niets gaan geloven maar eigenlijk veel en veel teveel. Dominees maakten plaats voor dansleraren. Kerkelijke voormannen voor influencers. Iemand, afkomstig uit dat fijnmazige netwerk van de afgescheiden kerken, had bij het bericht dat de ene groep teleurgesteld was in de keuze voor de benaming queer in plaats van lhbtiq+ van een andere groep, volkomen terecht een deja vu.

Bijgeloof is besmettelijk en wij mensen blijken daar in alle tijden bijzonder vatbaar voor te zijn. Misschien toch geen gek idee om geen andere goden te vereren dan de God van Israël alleen. Dat zou wel eens een goed vaccin kunnen zijn.

Geschreven door: Evert Jan de Weijer