Wij wonen uiterst Amsterdams: in een huis met een binnentuin dat zich nog het best omschrijven laat als een Shakespeariaans theater. Een grote verzameling balkons kijkt op ons neer. Letterlijk, denk ik ook wel eens, omdat wij nog een tuin hebben ook. Zorgvuldig gedragen wij ons als heuse stadsbewoners die elkaar hoegenaamd horen noch zien terwijl in de loop der jaren stevige huwelijkscrises (‘Ik maak je hartstikke dood!’), minstens even luidruchtige verzoeningen en overtuigende zakendeals (‘Als hij deze deal niet doet, moet je maar een ijzertje meenemen’) aan mijn oor voorbijtrokken. Terwijl het niet echt wilde lukken met mijn werkvertaling uit het Hebreeuws.
Zo hoorde ik onlangs een puber met hartstocht schreeuwen: ‘Ik wil dit niet meer!’. Hij was klaar met Corona. In hem hoorde ik de stemming van heel Nederland. De stem ook van de microkosmos van mijn binnentuin waar ooit de weldadige stilte van de lockdown hing, terwijl ik onlangs tot een uur of vier in de morgen constateerde dat de AirBnB praktijk in onze stad ook al weer aardig op gang gekomen is. Bovenal hoorde ik ook mijn eigen stem.
Ook ik ben klaar met Corona en eigenlijk verbaast mij dat. Het verschijnsel retraite boeit mij al heel lang, al is het veelzeggend genoeg dat ik het nooit doe. Deze afgedwongen retraite zag ik als een uitgelezen mogelijkheid om mij nu eens te bezinnen waar het leven werkelijk om gaat. Maar als zovele anderen, ik kwam tot niets! Ik was een radeloze Coronanieuwsjunkie en zelfs bij een eenvoudige Netflixserie kon ik amper mijn gedachten houden. Hoe vaak ik via de social media de diagnose van prof. Van Der Stigchel doorgestuurd kreeg: ‘overschot aan adrenaline’, bewijst dat ik niet de enige was en dat, zoals zo vaak, niet de dominee maar de psycholoog, en bij voorkeur een Vlaamse, het verlossende woord spreekt.
Wij willen dit niet meer.
Maar wat willen we dan wel? In de terugkeer naar het normale leven voel ik me kennelijk toch een beetje de kloosterling die zich weer buiten de muren van zijn klooster begeeft. Moet ik het nu werkelijk hebben over Akwasi en Johan Derksen? Het lijsttrekkersdebat van het CDA of wat zich maar weer als volgende mediahype aandient? Zal dat mij van mijn overschot aan adrenaline afhelpen en de les is nee. Wat werkelijk mijn vermoeide ziel rust heeft gegeven, was het ook online vasthouden aan de Schriften die ons meer kunnen vertellen en wat ik daar ook bij anderen van zag. Dat leek zelfs wel beter te lukken dan anders.
Dat wil ik meer.
Deze blog is geschreven door Evert Jan de Wijer
