Gezinssituatie
Arjen is 35 jaar en zelfstandig organisatieadviseur in de gezondheidszorg. Hij woont samen met zijn vrouw Maria (35) die 25 weken zwanger is en hun dochter Eva van bijna 2 jaar in de woongemeenschap van Westerwijk in de Baarsjes.

Je werkt als zelfstandige, is er veel veranderd voor jou?
Best wel. Ik werkte aan de kwaliteit van personeel in de ouderenzorg, maar dit personeel zit nu in het primaire proces. Het project waar ik mee bezig was heeft nu geen prioriteit en is uitgesteld. Een andere nieuwe klus die ik had binnengehaald is ook meteen ‘on hold’ gezet. Dat zijn toch wel concrete zaken die je merkt. 

Ik probeer me zoveel mogelijk te richten op wat nu wél kan en soms ook juist kan vanwege corona. Zo heb ik de planning overgenomen van een zorginstelling, zodat de zorgmedewerkers die de planning deden de zorg weer in kunnen. Een ander thema waar ik veel in werk is E-Health, dat heeft een vlucht genomen door corona en biedt mogelijkheden voor mij.

Hoe ziet je dagelijks leven er nu uit?
Vooral thuiswerken. Ik vind het wel lastig om echt in ons huis te werken met Maria en Eva erbij, dus werk ik veel in Westerwijk of in het park. Met ontbijt, lunch en avondeten ben ik thuis, dat vind ik wel gezellig. Voorheen ontbeet ik altijd in de trein onderweg naar werk en lunchte ik op kantoor. 

We hebben besloten om de moeder van Maria wel op te zoeken. Zij heeft haar ouders door Corona verloren. We vinden het belangrijk om er juist in deze tijd voor haar te zijn. Verder wandel ik soms nog met een vriend een half uurtje na de lunch, maar verder zien we niemand. Ook binnen de leefgemeenschap gaan de overleggen via zoom. Eens per week komen we nog wel samen voor gebed, op afstand voor elkaar. Gelukkig hebben we daar de ruimte voor.

Veel van mijn tijd gaat ook op aan vrijwilligerswerk. Zo verzorgen we elke dinsdag het eten voor een aantal vaste bezoekers van Westerwijk. Daarnaast zit ik in het College van Bestuur van de Diaconie. Vanuit die bestuursfunctie probeer ik nieuwe dingen op te pakken. 

Wat mis je het meeste?
Ik krijg altijd veel energie van mensen ontmoeten. Even een arm om iemands schouder leggen, dat mis ik echt wel. Verder mis ik het om eropuit te gaan: samen koffiedrinken, even lunchen, persoonlijk contact en de mogelijkheid om dingen te ondernemen.

Wat gaat beter dan je had verwacht?
Ik ben altijd wel een druk baasje, overal en nergens naartoe. Ik ben nu serieus aan het opschieten in mijn boek – een pil van 900 pagina’s. Als dyslect lijkt dat een utopie. Ik heb meer rust in mijn hoofd, het leven is eenvoudiger geworden. Ik accepteer makkelijker andere situaties dan ik had verwacht.

Welke voordelen zie je?
Voor mijzelf de rust die er nu is, de eenvoud en dat ik nu ook met het ontbijt en de lunch bij Maria en Eva ben, dat vind ik wel echt een voordeel.

Voor de maatschappij valt mij op dat er een enorme energie vrijkomt in de samenleving om voor anderen iets te doen. Er komt veel goeds los en er is heel veel mogelijk om anderen te helpen. Ik zie altijd kansen, maar hoorde om me heen vaak juist belemmeringen. Nu haken mensen aan en willen ze meedenken in mogelijkheden. 

Tot slot is deze situatie ook wel beter voor de natuur. Ik hoop dat we het goede over kunnen houden, door te denken in mogelijkheden en beter voor onze aarde te zorgen. Daar heb ik hoop voor.

Wat ga je als eerste doen wanneer alles weer zou mogen?
Met vrienden barbecueën in het park, balletje trappen, biertje drinken, gewoon gezellig met elkaar zijn. 

Hoe ga je om met zingeving in deze tijd?
Veel dingen via de structuur van de dagelijkse maaltijden. Ik lees langer voor uit een Bijbelboek voor Eva. Ik probeer elke zondag wel ergens een dienst te volgen. Die structuur blijft wel terugkomen. Ik had altijd mijn dagelijkse momentje in de trein met de podcast ‘Eerst dit’. Dat is nu weggevallen omdat ik  nu niet meer in de trein zit te ontbijten, maar thuis.