Gezinssituatie

Nicolien is 60 jaar en werkt als ZZP’er in de functie van auteur/redacteur voor verschillende educatieve uitgaven. Daarnaast geeft ze trainingen aan verpleegkundigen en begeleidt ze intervisiebijeenkomsten bij wijkverpleegkundigen. Ze woont samen met haar partner die werkzaam is in de thuiszorg als wijkverpleegkundige en gaat bij de Keizersgrachtkerk naar de kerk.

Je werkt als ZZP’er, is er veel veranderd voor jou?

Al mijn trainings- en intervisiewerk is weggevallen. Ik ben een huismus geworden. Ik ben niet meer op pad, terwijl ik eerst twee dagen per week het hele land door trok. Bij de uitgever wist ik dat er werk aan zat te komen, dus heb gemeld dat ik gelijk kon starten. Ik ben nu bezig met een spoedklus voor onderwijs van verpleegkundigen. Ik ben zelf nog steeds geregistreerd verpleegkundige hoewel ik al 28 jaar niet meer actief ben in de praktijk. Toch heb ik besloten mij beschikbaar te maken voor de zorg in deze tijd.  Gister kreeg ik bericht van cordaan dat ze mij willen inzetten. Ben al heel lang niet meer aan het bed geweest, dus moet afwachten wat het gaat worden. Verwacht vanaf volgende week 16 uur aan het werk te gaan in een verpleeghuis. Ik weet gelukkig heel veel maar niet of ik het in de praktijk allemaal nog kan, dat is spannend.

Hoe ziet je leven er nu uit?

Ik sta op tijd op. Begin met krant lezen en eten en start dan mijn computer op voor werk. Ik ga dan schrijven en kan eindeloos doorgaan, maar heb mijzelf opgelegd dat ik om 14 uur stop. Zo werk ik 5 uur per dag, zodat ik het werk kan verdelen over de periode en tijd heb om mij bezig te houden met anderen dingen dan werk en te wandelen. Ik woon in de baarsjes en loop dan een stuk allerlei kanten op steeds weer wat anders. Ik zit anders veel te veel en dan word ik stijf. Ik heb inmiddels uitgebreid het huis gepoetst en we hebben de afgelopen zes weken een schuur/tuinhuis met slaapruimte gemaakt voor logees.

Wat mis je het meeste?

Het naar de kerk gaan, ondanks dat we wel echt goede alternatieven zijn. Ook mis ik theater en bioscoop. Er is geen enorm gemis van dingen, want veel gaat wel gewoon door, alleen op een andere manier, dingen zijn wat onhandiger.

Welke voordelen zie je?

Meer contact met buren, dat vind ik wel leuk. Mensen zijn socialer, ook met wandelen en in de parken. Ik doe dat bewust ook zelf. Ik glimlach of geef een knikje ondanks dat je met een boog om elkaar heen moet lopen. Ik probeer in het moment te leven, ik ben nu hier op dit moment en dit is okay. Ik slaap wel slechter en voel mijn hart meer bonzen, maak mij blijkbaar dus wel ongerust, maar heb besloten mijn dag hier niet door te laten leiden.

Wat ga je als eerste doen wanneer alles weer zou mogen?

Lekker uit eten.

Hoe ga je om met zingeving in deze tijd?

De onlinediensten zijn heel fijn om naar te luisteren. Ik ging niet elke week naar de kerk, maar luister nu wel elke week. Door de week ben ik ook bezig met zingeving, met lezen en bewust zijn met wat er gebeurt in het leven, dat is niet heel veel anders dan normaal. Wat wel anders is, is dat ik ben gevraagd om de redactie van de nieuwsbrief van de keizersgrachtkerk op mij te nemen. De ‘Lief en leed brief’ is opgericht nu mensen elkaar niet meer spreken om toch dingen te kunnen delen met elkaar. Daardoor spreek ik nu veel meer mensen uit de kerk. De nieuwsbrief komt 2x per week uit. Ik zit ook in een contactgroep waarmee we regelmatig kaarten sturen naar ouderen uit de kerk die thuisblijven. Op deze kaart schrijven we ook ons telefoonnummer, zodat mensen kunnen bellen mochten ze behoefte hebben aan een praatje.  Dat doen mensen ook echt. Zo komen ook nieuwe mensen op mijn pad. Ik verveel mij helemaal niet.