‘Wek mijn zachtheid weer… geef mij terug de ogen van een kind, dat ik zie wat is en mij toevertrouw, en het Licht niet haat. (Huub Oosterhuis)

De klanken van dit lied voeren mij terug naar het kerk- en buurthuis Bethel in Den Haag waar weken achtereen een marathonviering is gehouden. Predikanten, priesters, voorgangers en kerkelijk werkers uit het hele land hielden hier dag en nacht een kerkdienst gaande: van prachtige liturgische bijeenkomsten tot verlegen gebeden. Aanbiddingsmomenten, stiltevieringen en preken volgden elkaar op met kalme vasthoudendheid. Dominees in keurige toga’s wisselden buurtwerkers met houthakkershemden en slobberbroeken af. Vrijwilligers zetten liters koffie en thee en droegen honderden kaarsen aan. Alles bedoeld om een Armeense familie met in Nederland geboren kinderen kerkasiel te verlenen en zo hun deportatie te voorkomen. Niet om het overheidsbeleid te ondermijnen, maar om vragen te stellen bij het uitzetten van in Nederland gewortelde kinderen.

De belangen van kinderen zijn vastgelegd in het verdrag inzake de rechten van het kind, aangenomen door de Verenigde Naties. Maar uitgerekend kinderen zijn dagelijks en overal slachtoffer van oorlogsgeweld, armoede en honger. Ze kunnen zich niet verweren en het is makkelijk om ze ongestraft te kwetsen. Zelfs in Nederland kan de overheid kinderen van asielzoekers niet beschermen en zet ze in het volle bewustzijn van de consequenties de grens over. Het lijkt erg naïef om voor hun rechten in te willen staan met de weerloosheid van liederen en gebeden. Maar juist nu worden we daartoe uitgedaagd! Door de zachtheid van het Kind, dat naar ons toekomt en dat ons aankijkt met ogen vol Licht.

Gezegende kerstdagen.

Margrietha Reinders is buurtdominee bij pioniergemeente Betondorp bloeit