Pasen heeft voor mij te maken met het diepe geloof dat leven andere dimensies heeft dan ademhaling, hartslag en hersenactiviteit. Dat wellicht het belangrijkste is dat jij je in je leven aan iemand toevertrouwt, van wie je weet dat je uiteindelijk je adem aan hem of haar hebt te danken, je levenszin, je hartslag.
Dat wij natuurlijk heel goed weten dat we niet altijd in staat zijn om het eigen leven in stand te houden en dat we dat heel goed kunnen maskeren. En al helemaal in deze tijden van Corona! Maar dat de bottomline van het leven toch is dat wij weten dat we te maken hebben met een diepe afhankelijkheid. Een afhankelijkheid die ervoor zorgt dat ons hart doorklopt als we het helemaal niet meer voelen, dat onze adem niet stokt als we niet meer de moed hebben om te ademen. Dat God zijn leven tot op het bot wil delen met mij. Dus dat er een leven in God is dat wij de opstanding noemen.
De kerken blijven dit jaar gesloten met Pasen. Dat doet wat met ons. De onwerkelijke omstandigheden waar wij ons nu in bevinden in deze tijden van quarantaine, de soms eenzame tocht door de woestijn, doen ons echter juist verlangen naar Pasen!
Jazeker, er is angst. Maar laten we juist nu ons vertrouwen voeden door het Paasverhaal. Ja, er is veel duisternis om ons heen. Maar ‘het licht schijnt in de duisternis. En de duisternis heeft het niet in haar macht gekregen!’
Deze blog is geschreven door Joost Röselaers , predikant van Vrijburg.
