We bevinden ons op het retraiteweekend van Gist, pioniersplek voor christelijke spiritualiteit. ‘Een jong initiatief dat nog volop aan het rijpen is.’ Gist wil iedereen een plek bieden om zich ‘op een brede, belichaamde en transformatieve manier bezig te houden met christelijke spiritualiteit’. Denk daarbij aan: brood bakken, bier brouwen, mediteren, massage, yoga, boeken en nog veel meer.
Tijdens het retraiteweekend verblijven we in een retraitehuis op het Achterhoekse platteland, waar we ons oefenen in uiteenlopende vormen van christelijke meditatie: van labyrint lopen tot bibliodans, van mediteren op een schilderij van Rembrandt tot een bewegingsmeditatie op het vredesgebed, toegeschreven aan Franciscus. Wat de deelnemers met elkaar delen, is de behoefte aan vormen en praktijken om ons bewust te worden van Gods aanwezigheid in ons leven, in ons lichaam.
Pasen en Pinksteren horen bij elkaar
Terwijl ik me wat onwennig op de muziek beweeg, ervaar ik fysiek hoezeer Pasen (opstanding) en Pinksteren (bezieling door de Geest) bij elkaar horen. Rechtop, stevig op je beide voeten staan, voelen hoe de aarde je draagt en tegelijk je openstellen voor de geestkracht die in je ademt. Het is als Pasen en Pinksteren op één dag. De instructie van de ervaren meditatieleider volgend, dringt het tot me door hoe essentieel het is wat we hier al doende leren. Om juist in deze tijd – nu de oorlog in Oekraïne voortwoedt en we niet weten hoe en waar het eindigt – met woord en gebaar de vrede in onszelf te bewaren en voor de wereld te bidden. Hoe waar zijn de woorden van Franciscus: ‘Gelukkig wie vredelievend zijn, want zij zullen kinderen van God genoemd worden. Zij zijn echt vredelievend, die bij alles wat zij in de wereld te lijden hebben, omwille van de liefde van onze Heer Jezus Christus in gemoed en lichaam de vrede bewaren’ (Wijsheidsspreuk 15).
Juist in deze tijd is het essentieel met woord en gebaar de vrede in onszelf te bewaren en voor de wereld te bidden
Ik strek mijn armen uit naar de hemel. Mijn handen geopend om kracht van omhoog te ontvangen. Op de klanken van een verstild O Signore fa’ di me strumento della Tua pace geleid ik die kracht door mij heen naar de aarde. Doe ik dit echt? Ja, dit doe ik echt en ik ben de enige niet. Terwijl ik visualiseer hoe in vele talen, in landen over heel de wereld mensen met lijf en leden bidden, hoop ik uit de grond van mijn hart dat dit is waar vrede begint.
Meer lezen/weten? Kijk op minderbroedersfranciscanen.net bij vredesgebeden.
Dit artikel verscheen eerder in Kerk in Mokum, juni 2022.
Foto: Marloes van Doorn
