Toen ik studeerde heeft een reproductie van dit schilderij jaren op mijn kamer gehangen: Souvenir de Mauve van Vincent van Gogh. In 1888 schilderde hij een reeks van 14 schilderijen met daarop bloeiende fruitbomen in Arles. Toen hij thuiskwam nadat hij dit schilderij had gemaakt, trof hij een brief aan van zijn zus die hem schreef dat de schilder Anton Mauve was overleden.

Aan zijn broer Theo schrijft Vincent daarna dat het bericht hem aangrijpt en ontroert. ‘En toen heb ik op mijn schilderij geschreven Souvenir de Mauve Vincent & Theo en als jij het zo goed vindt, sturen we het samen naar mevrouw Mauve. (…) Het leek me dat het ter nagedachtenis aan Mauve iets teders én heel vrolijks moest zijn.’

Iets teders en heel vrolijks, dat is het geworden. En daaraan hebben wij in deze dagen ook behoefte. Want zeker in deze Goede Week zullen we elkaar missen. Samen gaan we altijd op weg naar Pasen. Op donderdag, als we brood en wijn delen. Op vrijdag, als we het stervensuur gedenken. In de nacht naar de Paasmorgen, als het licht van de nieuwe Paaskaars ons aanstoot in de morgen. We zullen het ook dit jaar meebeleven. Maar anders, en we zullen elkaar missen.

Bijna allemaal zijn we deze dagen in de greep van zorg en angst. Onze gezondheid, ons werk. Ons land, deze wereld. Het zit diep in ons. Maar als we naar buiten gaan, zien we ook hoe de lente ontluikt. De lucht wordt zacht, knoppen breken open. Teder en heel vrolijk. Laat het een belofte zijn, en laten we zo ook Pasen vieren. In het vaste vertrouwen dat het zaad sterft, maar dat alleen doet om opnieuw op te staan. In het geloof dat midden in de dood het leven is. In het vertrouwen dat Jezus Christus de opgestane is. Inderdaad, iets teders. En iets heel vrolijks …

Groen ontluikt de aarde uit het slapend graan
nu de zon de zaden roept om op te staan
Liefde staat op, wordt wakker uit de dood
Liefde draagt als koren, halmen vol en groot.

(Lied 625: 1)

Deze Paasgroet is geschreven door ds Peter Verhoeff, classispredikant Noord-Holland.