Trots is misschien niet zo’n calvinistisch maar wel een spiritueel woord. Trots drukt uit dat je er mag zijn en dat de wereld dat mag weten.

Steden hebben altijd hun eigen vorm van ‘pride’ gehad. Ik was vorige week in Athene, waar je nog altijd de trots om een glorieus verleden voelt. Het Parthenon bovenop de Akropolis staat daar symbool voor.

Van de apostel Paulus weten we dat trots beslist in zijn karakter zat. Hij was trots op zijn excellente religieuze opleiding en op zijn Romeins burgerrecht. Toen ik me in Athene nog eens aandachtig las in Handelingen 17 (‘Paulus in Athene’) trof me hoezeer Paulus de trots van de Atheners honoreert. Jullie zijn enorm religieus. Jullie hebben fantastische denkers en dichters voortgebracht.

Even trots is hij vervolgens op het product dat hij komt brengen, op zijn geloof: dat de God van hemel en aarde niet ver is van ieder van ons. Omdat we in Hem leven, bewegen en bestaan.

Onze stad is groot geworden door minderheden te integreren. Hugenoten. Vrijdenkers en atheïsten. LHBTI-ers. Migrantenten. Allemaal in tal van variaties. Daar werd en wordt Amsterdam beter van. Bij al deze mensen vond en vind je bovengemiddeld veel trots. Bevochten trots vaak. 

En ook christenen horen in zulke rijtjes thuis. Een minderheid. In ieder geval in het oude Athene en het moderne Amsterdam. Trots op hun de inclusiviteit zoals Paulus die op de Areopagus predikte. God is niet ver. Van niemand.