Deze week realiseerde ik me de weldaad van routine. Herhalingen van handelingen geven rust aan hoofd en hart. Pastoraat doe ik zus, liturgie zo, vergaderingen kennen die en die gewoontes en de buurt ontmoet ik op straat.

Maar nu is alles anders. En dat vergt extra energie. Hoe blijf ik in m´n kracht? Door nieuwe routines te ontwikkelen en te wennen aan andere praktijken.

Ik start met een mooie wandelroute van drie kwartier waarbij ik flink met m’n armen slinger en m’n schouders draai. Daarna lees ik een psalm en geef er op schrift mijn eigen draai aan (zie de website van de Muiderkerk). Een actief gebedsleven kreeg ik eigenlijk nooit onder de knie, maar zo dwing ik mezelf om ‘bij de les’ te blijven. Ik ergerde me eerst aan de ‘ik’ die overal vijanden ontwaart en ‘de Heer’ maant om fors tegen hen in te grijpen. Maar sinds ik ‘de bozen’ met ‘het virus’ identificeer schenkt de liederenschat van het oude Israël mij een flinke dosis strijdlust en vertrouwen: een prima medicijn tegen een dreigend down-gevoel.

Na de koffie met m’n thuiswerkende man (mijn hoofd ergens anders, dus dat kan beter!) beantwoord ik redelijk normaal de mail. Daarna bellen met gemeenteleden, die zich kranig houden. In de beperking toont zich de meester, dus als ik vervolgens een digitale dienst van maximaal een half uur ga voorbereiden kan ik flink oefenen in kort maar krachtig!

Vergaderen heet tegenwoordig ‘zoomen’ en die vaardigheid was snel geleerd. Ook via het beeldscherm start volgende week een gesprekskring – het zal een feest zijn om een groepje gemeenteleden samen te zíen en te horen! En ondertussen kijk ik uit naar Pasen. Want corona of niet: de eeuwenoude routine van het kerkelijk jaar geeft in deze wonderlijke dagen extra houvast!

Deze blog is geschreven door Greteke de Vries, predikant van de Muiderkerk.