Maandagavond luisterde ik met velen naar de toespraak van premier Rutte. Zijn verhaal getuigde van moedig leiderschap -betrokken, nuchter, eerlijk en hoopvol. Midden in de nacht werd ik wakker met een gedachte die me de rest van deze dag niet meer losliet. Rutte maakte mij namelijk duidelijk dat ik die vermoedelijk gezond genoeg ben om te overleven de zwakkeren in de samenleving een dienst bewijs als ik ziek word. Ik voel me aangemoedigd dus niet te vluchten voor het virus, maar het virus ‘dat onder ons is en niet zomaar weggaat’ te omarmen om het onschadelijk te maken. Dit moet ik uitleggen De premier legde uit, dat gekozen is voor een scenario van ‘gecontroleerde verspreiding’. We moeten ervan uit gaan dat velen besmet zullen worden, maar daar niet veel hinder van zullen hebben. Wie ziek is geweest is in de meeste gevallen echter wel immuun en als heel veel mensen immuun zijn geworden bouwen we een muur om de kwetsbare medemensen in ons land heen. Bij Rutte klonk dan ook – in tegenstelling tot president Macron in Parijs – geen oorlogstaal. We zijn niet in oorlog met het virus, maar moeten aanvaarden dat het onder ons is, om het zo beheersbaar te laten uitwoeden. De strekking van deze woorden begint deze dag langzaam tot me door te dringen. Opoffering en opstanding Eigenlijk vraagt Rutte van het gezonde deel van Nederland: wees bereid om het virus op je te nemen, om zo je medemens te redden. Voor mij als christen, is dat geen vreemde gedachte. Het is op dit moment Veertigdagentijd, de periode waarin de kerk stilstaat bij de lijdensweg van Jezus. Alle Bijbelverhalen maken ons duidelijk dat deze lijdensweg voor Jezus een bewuste opoffering was, om zo anderen te kunnen bevrijden van alles wat hen bindt. En deze bereidheid tot opoffering leidde tot opstanding en nieuw leven. In één van de beschrijvingen van het leven van Jezus -van Mattheus- wordt een oude profetie aangehaald die zegt: Hij heeft onze ziekten op zich genomen, om zo de dood te overwinnen. Wordt dit echt van mij gevraagd? Deze vraag houdt mij vandaag zeer bezig. En ik moet denken aan de christenen in de 2^e en de 3^e eeuw. Tijdens twee gruwelijke epidemieën die meer dan een derde van de bevolking wegvaagden offerden zij zich, geïnspireerd door dit verhaal van Jezus, op door niet uit de stad weg te vluchten, maar te blijven om de zieken te verzorgen en de doden te begraven. Zo erg als toen lijkt het nu niet te zijn en we moeten het ook niet bewust opzoeken.  Maar de vraag blijft dezelfde: ben ik bereid mezelf op te offeren om anderen te redden? Onze weg vinden in deze crisis is ook een geestelijke uitdaging, een spirituele oefening. Niet vluchten maar blijven. Niet jezelf maar anderen beschermen. Naastenliefde kost wat. Benieuwd wat jij daarvan vindt. Durf jij dat aan?