Tot een maand geleden dacht ik bij “corona” nog niet aan een virus, maar aan de atmosfeer van de zon. Deze is alleen zichtbaar tijdens een totale zonsverduistering. Met onze huwelijksreis reizen Jasper en ik naar de Verenigde Staten, en aanschouwen op een prachtige plek hoe de maan langzaam voor de zon schuift. Plotseling, op het exacte moment dat de zon helemaal bedekt is, valt de totale duisternis in. Een fractie van een seconde gaat dezelfde gedachte door ons heen: “Wat als hij nooit meer terug komt?” Je beseft dat jij een minuscule voorbijganger bent, die slechts door de genadigheid van het universum één ogenblik mag deelnemen aan dit ongelofelijke schouwspel, dat grootser en eeuwiger is dan je ooit kunt bevatten.

Sinds de komst van het coronavirus voel ik weer dezelfde angst, dezelfde oeroude overlevingsdrang, dezelfde nietigheid. Het is als een tergend lange zonsverduistering, die de totaliteit nog lang niet heeft bereikt. Het lijkt onvoorstelbaar dat het leven ooit weer hetzelfde zal worden. Maar we weten dat de zon ooit weer terug zal komen, en op dat moment zullen we ongelofelijk dankbaar zijn voor wat er altijd al was

Deze bijdrage van Margot Brouwer verscheen in de nieuwsbrief Liefde in tijden van Corona van Vrijburg. Schrijf je via deze link in voor deze nieuwsbrief of bekijk eerdere exemplaren.